Wegstrepen!

Afgelopen week was de dag van de examen-uitslagen. Een heel bijzonder moment om mee te maken. Met een kop koffie in de hand wachten we gespannen op de uitslagen die ‘Amersfoort’ uit het computersysteem uitdraait. Daarop staan de uitslagen van al onze leerlingen. Er volgt een vergadering van de examencommissie van Arnhem. Onder voortvarende leiding van onze hoogzwangere examensecretaris worden alle cijfers en uitslagen gecontroleerd. Er is vooral opluchting: veel leerlingen hebben het gehaald. In dit bijzondere jaar waren we extra gespannen of onze leerlingen die zoveel lessen thuis online moesten volgen, de examens voldoende zouden kunnen maken. Dat blijkt gelukkig het geval.

Dit jaar is er door corona bovendien enige verruiming van de regels. Leerlingen mogen één cijfer wegstrepen. Dat biedt gesprek binnen de examencommissie over de leerlingen die afgewezen zijn: als dit cijfer wordt weggestreept is het resultaat dan voldoende om alsnog te slagen? Voor een aantal leerlingen is dit een uitkomst: ze zijn alsnog geslaagd! Geen herkansing voor hen, maar op naar het diploma, wat een feest! ‘s Middags lopen ze met de andere geslaagden blij en uitgelaten over het schoolplein: het is gelukt, ze hebben het gehaald!

Thuis denk ik er nog eens over na: een onvoldoende wegstrepen, hoe gaaf is dat! Hoe graag wil je dat soms in je leven: een fout wegstrepen en ongedaan maken. De realiteit leert ons dat het vaak niet kan, dat je de fouten die je maakt niet kùnt wegstrepen… hoe graag je het ook zou willen. Omdat de impact niet weg te poetsen is, omdat je verantwoordelijkheid moet nemen voor dat wat gebeurd is.

Zondag zit ik in de kerk. Ik ben er een tijd niet fysiek geweest. Het is fijn daar weer te kunnen zijn. In de kerkbank te zitten tussen vertrouwde gezichten. We gaan staan voor votum en groet. Eeuwenoude woorden klinken: ‘Genade zij u en vrede van God, onze Vader en van Jezus Christus de Heer’. We vieren avondmaal met een rondgaande viering, lopend door de kerk. Eerst het brood: ‘het lichaam van Christus voor ons gebroken’. Dan sta ik daar met wijn voorin de kerk aan de voet van het kruis. Als klein mens, onvolkomen, zo vaak met lege handen… En toch… Ik mag in vrijheid lèven, met weggestreepte onvoldoendes… Genade en vrede. God zij dank!

door: Janine van Drieënhuizen