Leerlingen en hun mentale gezondheid
Net als vorige jaren zullen we hier ook dit jaar weer blogs delen, geschreven door docenten of andere collega’s. Ze geven bijvoorbeeld een kijkje achter de schermen, of ze nodigen je uit tot tot meedenken, meelachen of misschien wel meehuilen. Hans Roorda, decaan havo en vwo, bijt vandaag het spits af:
Afgelopen weken kwam ik verschillende berichten tegen over de mentale gezondheid van jongeren. Waaronder dit filmpje van kerkpunt over de hoge druk die jongeren ervaren en hoe dit hun mentale gezondheid beïnvloedt. Ook las ik een artikel van de GGD met de titel “Middelbare scholieren minder gelukkig dan voor de coronacrisis”? Deze berichten lieten mij niet meer los en veel vragen borrelde op.
Ik denk ‘hardop’:
Hoe ligt dit op Guido? Anders? Voor zover ik weet is dat niet onderzocht, maar algemene signalen zijn er wel. Hoe weegt dit voor ons? Moeten we hier wat mee als school, als leerlingen en ouders? Dat kan toch haast niet anders? Hoe kan een leerling leren en presteren, als die slecht in zijn vel zit? Ook viel mij dit seizoen op dat de opkomst opvallend hoog is bij bijeenkomsten voor ouders en leerlingen samen. In hoeverre is het samen om leerlingen heen staan sinds corona anders geworden? Zijn ouders anders betrokken?
Een belangrijke vraag voor mij als docent is dan: is het schoolwerk deel van de oplossing of juist deel van het probleem? Is dit citaat uit dit artikel (juni 2020) gedateerd of juist nog heel actueel: Met name volwassenen denken vaak dat jongeren vooral stress hebben van social media, maar uit ons onderzoek blijkt het tegendeel: schoolwerk is de grootste stressfactor. Al met al een thema waar we – volgens mij – samen niet omheen kunnen. Thuis niet en op school niet.
Wat een mooie basis mogen we dan hebben als Guido: het geloof, dat God ons Zijn liefde heeft verklaard en getoond. In hoeverre geeft dit basisrust in het naar onszelf kijken en omgaan met bijv. de kritische stemmen om ons heen, of in ons hoofd? In hoeverre zijn we bereid hierover te praten met elkaar, of er in ieder geval vragen over te durven stellen?
In mijn gedachten hoor ik al diverse reacties die niet zo helpen. Moet er weer gepraat worden? Wanneer dan? Wie dan? De mentor weer? Het ondersteuningsteam? Is dit niet een taak van ouders? Wie heeft hier tijd voor? Of is dit meer een thema om in een les te bespreken? Kunnen we dit niet gewoon bij Godsdienst parkeren? Een dergelijk lesthema zou wel kunnen helpen. Daar lijkt dit bericht – van voor de coronatijd – op te hinten: “Meerderheid jongeren mist les over mentale gezondheid op middelbare school. Dergelijke lessen helpen wellicht de drempel verlagen om erover te praten. Dus uiteindelijk toch ook in gesprek. Ja, toch?
Inderdaad zijn er allerlei vragen bij te stellen, over definities, rollen, beperkingen, maar dat alleen zal leerlingen niet meteen verder helpen. Volgens mij is dit thema dermate actueel, fundamenteel en veelvoorkomend, dat we samen breed en overstijgend moeten denken: dit thema vraagt aandacht in lessen én in (groeps)gesprekken en iedereen kan daar over meepraten! Ook leerlingen met wie het wel goed gaat. Dit blog is bedoeld als aanzet. Tot bewustwording, tot gebed, tot gedachtenvorming, tot actie!
Wie doet er mee?